بیماری پارکینسون: از پاتوفیزیولوژی تا مدل های حیوانی

مقدمه: بیماری پارکینسون یک اختلال تحلیل برندۀ عصبی پیش رونده و شدید در سیستم اعصاب مرکزی است. بارزترین ویژگی­های این بیماری کاهش سلول در چند ناحیۀ متراکم جسم سیاه و تجمع α-synuclein متراکم شده به­خصوص در ساقۀ مغز، طناب نخاعی و نواحی قشری هستند. عوامل خطرزای اصلی، سن و عوامل محیطی هستند. چندین ژن برای بیماری پارکینسون وراثتی شناسایی شده است. شناسایی این ژن­ها منجر به ارائۀ راهکارهای جدید شده است. روش­های درمانی جایگزینی دوپامین و داروهای رایج مورد استفاده به طور قابل توجهی اختلال حرکتی را کاهش داده و اثر مثبتی بر کیفیت بهبود زندگی داشته است. مدل­های حیوانی در بررسی مکانیسم­های درگیر در بیماری زایی بیماری پارکینسون و راهبردهای درمانی مهم هستند. نتیجه­گیری: با وجود مدل­های متعدد برای القاء بیماری پارکینسون، مدل­های mptp و 6-ohda بارها بیشتر استفاده شده است. در این مطالعه مهم­ترین عوامل دخیل در پاتوفیزیولوژی بیماری پارکینسون و همچنین رایج­ترین مدل­های حیوانی توصیف شده است.